Wyspa

Shannon położyła się znowu.
Powinna się rzeczywiście uspokoic i wypocząc... była wycieńczona, ale może ona potrzebował pomocy?
Rutherford rozważała tak jeszcze przez jakiś czas po czym również zasnęła.

Hugo obudził się.
Wczoraj wieczorem gdy tylko przyszedł z pola golfowego od razu usnął.
Przeciągnął się i udał umyc do łazienki.

Shannon przebudziła się.
Był niewyspana... w nocy gorączkowała i miała koszmary.
Wszyscy jeszcze spali tylko z łazienki dochodził szum wody... zapewne ktoś brał prysznic.
Rutherford rozmyślała o wydarzeniach z wczoraj... o tym wszystkim.

Libby obudziła chrapanie Bernarda, który spał razem z żoną niedaleko niej.
Wczoraj do późna siedziała na sofie i czytała.
Udała się szybkim krokiem do kuchni.
Zrobiła sobie porcję owsianki i zaczęła jeśc.

Cindy gdy już wstała podeszła do jedzącej Libby.
- Dzień Dobry i smacznego. - Rzekł Chandler.
- Witam i dziękuję. - Odpowiedziała Libby z uśmiechem na twarzy po czym zaczęła myc pustą miseczkę. Z łazienki wyszedł Hugo.
- Jak się spało? - Spytała Cindy robiąc sobie kanapkę.
- Tak... średnio... trochę się nie wyspałam. A tobie?
- Nawet... nawet... - Odpowiedziała ugryzając. - Ale nie można narzekac... w sumie.

Shannon poczuła się już troszeczkę lepiej.
Wstała więc i powoli szła do kuchni.
- Witam... - Rzekła do Cindy i Libby uśmiechając się delikatnie. Zdawała sobie sprawę, że to one pomogły Charliemu w szukaniu jej. Nalała sobie soku do szklanki i wypiła.

BERNARD
Mężczyzna chrapał całą noc.
Obudził się mniej więcej wtedy co żona. Jednak ona wstała a ten został i wylegiwał się.
ROSE
Rose zaś wstała. Zarzuciła na siebie szal i udała się w stronę spiżarni.

Shannon dolewając sobie szoku udała się w stronę kanapy. Usiadła na niej i cały czas myślała o chłopcu... to zaprzątało jej głowę... i tylko o tym była w stanie myślec.
Było to dla niej trudną zagadką... może Walta ocalił po prostu ktoś inny?

Libby odprowadziła Shannon wzrokiem po czym zwróciła się do Chandler.
- Co o tym sądzisz? Wiesz... ten chłopiec i w ogóle.
- Nie mam pojęcia. - Cindy włożyła talerzyk do zlewu. - A ty?
- Z tego co usłyszałam gdy pomagałam Charliemu... to ten mały leciał z nami w samolocie... - Obie kobiety milczały.

Erica obudziła się na kanapie. Przed zaśnięciem czytała książkę. Poszła do kuchni, w której Libby i Cindy rozmawiały o czymś. - Dzień dobry. - Powiedziała i się uśmiechnęła. Po tym zrobiła sobie kanapki. Wzieła talerzyk i poszła usiąść do stołu by zjeść śniadanie.

- Witam. - Odpowiedziała Libby odwzajemniając uśmiech. Podobnie postąpiła Cindy. Smith wzięła się do sprzątania.Powycierała blaty w kuchni. Były ubrudzone sosem ponieważ Joanna wczoraj w nocy nabrudziła i uciekła. Jednak Libby ją przyuważyła.
- Istny chlew. - Mruknęła pod nosem płucząc szmatkę.

- Smacznego - Rzuciła Shannon z kanapy spoglądając na Ericę. Dziewczyna kochała się w jej bracie zresztą on w niej też... Rutherford nie zdziwiłoby za bardzo gdyby po tym jak już zostaną ocaleni Erica pobrała by się z Boonem.
- Jak układa ci się z moim bratem? - Spytała przysiadając się a kątem oka spoglądając na śpiącego jeszcze Boone'a.

Hugo również przyżądził śniadanie.
Jajecznica z pomidorami i syropem czekoladowym... pycha!
Hurley usiadł niedaleko Ericy i Shannon i jadł.

- Dziękuję. - Powiedziała biorąc resztkę kanapki do buzi. Uśmiechnęła się. - Między nami dobrze! - Powiedziała, i zbierała okruszki z talerza na palec. - A między Tobą a Charliem? - Zapytała się i popatrzyła na nią. Była bardzo miła odkąd posądziła ją o morderstwo Paula.

- Charlie jest niezwykle opiekuńczy... ehh... - Rzekła łapiąc się za głowę. - Przepraszam... źle się czuję... - Shannon wstała i lekko się zachwiała. Miała ochotę zwymiotowac. - Muszę iśc się położyc. - Po tych słowach udała się w kierunku łóżka.

Libby skończyła w końcu sprzątac po Joannie, która właśnie weszła do kuchni i biorąc do ręki jabłko spojrzała przelotnie na Libby.
- Co za cham tu nabrudził... - Rzuciła odchodząc.
- Ludzie są dziwni. - Skomentowała Smith.

Shannon położyła się.
Westchnęła i przewróciła na bok.
Po jakiś pięciu minutach zasnęła. Czuła się fatalnie a koszmary znowu ją nachodziły.

BERNARD & ROSE
Oboje Nadlerowie jedli śniadanie rozmawiając na różne tematy.
Niedaleko nich usiadła Joanna gryząca jabłko i trzymająca w ręku jakąś książke.
Obok Bernarda zaś na krześle usiadł Arzt, który złapał w dżungli jakiegoś tropikalnego pająka.
- Co to? - Spytał zaciekawiony Bernard.
- To pająk Meduza... jedno jego ukąszenie paraliżuje na osiem godzin... niesamowite zwierzę.
- Na pewno... - Odpowiedziała Rose.

Hugo skończył jeśc. Udał się do kuchni i włożył talerz do zlewu. Miał już iśc gdy....
- Nie pozmywasz po sobie? - Spytała Cindy podchodząc bliżej.
- No... ja ee tak właściwie to mogę. - Po czym lekko przygnębiony zaczął zmywac. - Zawsze sądziłem, że takie rzeczy robią kobiety.
- Ehh... nie... mężczyźni również... nie wiem skąd... nie ważne... - Po czym udała się do siedzącej na kanapie Cindy.

- Niema sprawy. - Powiedziała, wzięła swój talerz ze stołu i chciała zanieść do zmywarki, gdy spotkała tam Huga. - Cześć. Mógłbyś mnie wyręczyć i za mnie też pozmywać? - Odparła, a on pokiwał głową na tak i wziął od niej talerz. - Dzięki. - Uśmiechnęła się i odeszła. Poszła położyć się na kanapę, ponieważ była zmęczona. Po chwili zasneła myśląc, że ktoś ją jak najszybciej obudzi.

Shannon obudził dźwięk alarmu.
PIP! PIP! - Powtarzało się w nieskończonośc.
Rutherford obróciła się na drugi bok. Widziała teraz jak Hugo pospiesznym krokiem pędzi do komputera.

Hugo wpisał szybko - 4, 8, 15, 16, 23, 42...
- No... - Odetchnął a licznik znów pokazał 108 minut. Wstał, zebrał swoje brudne rzeczy i udał się do miejsca gdzie blisko siebie stawły dwie pralki... była tam Libby.
- Witaj... - Rzucił krótko. - Ja jestem Hurley... ten od brudnego talerza.
- Pamiętam... - Rzuciła Smith delikatnie się uśmiechając.

- Tak z ciekawości... - Spojrzała na niego. - Bo widzisz ja mam do prania kilka białych i kilka kolorowych... czy ty... - Uśmiechnęła się. - Mógłbyś wyprac te kilka koszulek z moimi kolorami?
- Nie ma sprawy. - Rzekł Hugo. Zapadło milczenie w, którym oboje zastanawiali się jak podtrzymac rozmowę.
- Ta dziewczyna... - Wskazała się na kręcąco bez celu Nikki. - Ona... czy ona ma jakiś problem? Jest ciągle jakaś przygnębiona.
- Ona... - Hugo spojrzął w strone Fernandez. - Jest trochę... inna... straciła ukochanego... ktoś go zastrzelił... już po katastrofie... trzymała się w miarę, ale ostatnio się zmieniła... a ty? Czy ty się pytasz?...
- Jestem psychologiem. - Rzekł Smith wrzucając swe rzeczy do pralki. - Taka ciekawośc.

Shannon znowu wstała... nie mogła znów zasnąc... zbliżało się powoli południe... nikt już nie spał i było trochę głośno.
- Poradzę sobie. - Rzekła z uśmiechem do Charliego. W kuchni przyrządziła sobie dużą kanapkę. Usiadła przy stole. Siedział tam już teraz tylko Arzt.

Hugo mruczał coś pod nosem. Libby zamknęła właśnie kolorowe pranie i nastawiła.
- Słuchaj... czy ja tobie nie nadepnąłem czasami na nogę... w tym no wiesz... w samolocie.
- Owszem. - Odrzekła Libby z uśmiechem.
- Przepraszam, czy obie pralki są zajęte? - Spytała się kobieta, która właśnie do nich podeszła. Hugo znał ją po prostu z imienia "Judy", nic o niej nie wiedział prócz tego, że leciała z nimi w samolocie.
- Tak przykro mi... - Odparł Hugo.
- To ja przyjdę później... - Kobieta odeszła.

(Sorry :twisted:, ale ja uwiebiam statystów <lol2>)

- Judy

- Ehhh ten grubas cały czas coś pierze... - Rzuciła wściekła Judy siadając obok Arzta.
- Ja też zaczynam go miec powoli dośc... - Odpowiedział Leslie. Shannon nie słuchała jednak ich rozmowy, wzięła talerzyk i udała się do kuchni.
Pozmywała po czym oparła się o blat.... myśli Walcie nie dawały jej spokoju nie pozwalały normalnie funkcjonowac.

Libby uśmichnęła się na pożeganie do Judy.
- Nawet miła osoba. - Rzuciła by powiedziec do Hugo cokolwiek.
- No... proszę powiedz mi.... jak możesz... jak się żyło tam... To znaczy... tak z ciekawości chciałbym coś się dowiedziec... z natury jestem ciekawski... i...
- Dobrze... opowiem ci... więc jak widzisz została na ósemka... było znacznie więcej, ale tamci porywali nas... cały czas przemieszczaliśmy się... aż w końcu postanowiliśmy wejśc głębiej w dżungle... i spotkaliśmy was... nic ciekawego... ale gdyby nie Ana... nie przetrwalibyśmy.

Shannon usiadła na wysokim krześle przy blacie.
Nagle usłyszała kroki za sobą.
- Shannon... nie powinnaś leżec? - Spytała Joanna spoglądając na Rutherford.
- Ja leżę myśli się tylko nasilają...
- Jakie myśli.
- W dżungli widziałam chłopca... twierdził, że uratowałam mu życie, ale to nie możliwe i... - Przerwała jednak. Joanna wybuchła śmiechem. - Śmieszy cię to?!
- Moim zdaniem... jesteś po prostu przemęczona i...
- Nie wierzysz mi?
- Nie... nie wierzę... Shannon zrozum ja...
- Nie! Zostaw mnie w spokoju. - Po tych słowach wstała z krzesła i udała się w stronę wyjścia. Chciała byc sama.

- Dokąd się znowu wybierasz? - Spytała Cindy spoglądając na Shannon, która otwierała juz drzwi.
- Ja... ja tylko chcę posiedziec w samotności przed bunkrem... nie ucieknę.
- Dobrze... mam taką nadzieję... - Po czym wróciła do lektury nie do końca pewna czy dobrze zrobiła zważając na to, że Shannon jest zdolna do różnych numerów.

Shannon wyszła na świeże powietrze. Usiadła na swym ulubionym pniu, który leżał niedaleko wejścia. Rozmyślała... o tym wszystkim... o tej wyspie, chłopcy, Charliem...
Poczuła się nagle taka samotna... porzucona i opuszczona, ale przecież to nie była prawda... miała Charliego... najwspanialszego mężczyznę pod słońcem... miała brata może i kłóciła się z nim ciągle, ale kochała go... kochała go bardzo.